NI ROSAS NI LIBROS

Nadie se ha dignado a regalarme nada, pero os entiendo; sé que no suena muy atractivo eso de intercambiar flores y libros, así que he decidido no guardaros ningún rencor.

-

Ha sido la típica semana en la que pasa un día y pasa otro y se te acumula el trabajo, pero sigues diciendo “bah, esto ya lo haré el fin de semana”. Llega el fin de semana… y se va. Y no has hecho nada. ¿Os ha pasado alguna vez? A mí muchas, y esta vez se me ha acumulado de todo: dos o tres redacciones, tropecientos ejercicios, un par de exámenes y lectura atrasada. Asqueroso.

Pues si al cóctel anteriormente mencionado se le añade música depresiva (lenta y de letra profunda) el grado de asquerosidad aumenta, y hasta qué punto.

Por lo menos ha sido un fin de semana rico en matices musicales y eso, hasta cierto punto, me llena. Rock variado y metal el viernes, Lekittoko banda el sábado.

Y ahora me siento como el típico personaje de dibujos animados al que dibujan una nube encima y lo empapa la lluvia, pero no todo es porque soy la típica estudiante que lo deja todo para el útimo momento y se cansa, se agobia y se ahoga. Hay algo más...

Conclusión: necesito música en directo, además de salud, dinero y amor.

SANT JORDI

Aquí os dejo un corta-pega estupendo que he sacado de wikipedia para explicaros de dónde viene esto del día de Sant Jordi.

Cuenta la leyenda que en tierras de Capadocia, aunque popularmente se habla de Montblanc, había un Dragón que atacaba a diestro y siniestro al reino. El pueblo decidió que para evitar los ataques entregarían a una persona cada día para ser devorada por el dragón y así evitar daños mayores. Cada día se hacía un sorteo y se enviaba a dicha persona a la cueva del dragón. Un día del sorteo salió el nombre de la princesa, la cual fue voluntariamente aunque muchos se ofrecieron en su lugar. Fue caminando hasta la guarida del dragón y cuando éste la iba a devorar apareció San Jorge y la rescató. San Jorge mató al Dragón clavándole la espada en el corazón y de la sangre que fluyó nació una rosa.

El día de Sant Jordi es costumbre en Cataluña que los hombres regalen una rosa a sus mujeres, y las mujeres un libro a los hombres por alusión a la leyenda popular.


¿Le apetece a alguien celebrarlo conmigo?

LA MEJOR DE LAS TERAPIAS

Porque no hay nada mejor que una tarde tranquila, fría pero medio soleada, en la terraza de un bar, donde un grupo de amigos se junta con motivo de celebración: Iratxe es mayor de edad un martes y trece. Sí, puede drogarse legalmente y conducir una vez pasados un par de exámenes; que no cunda el pánico queridos lectores, que estará bien vigilada.
Así pues, hemos cambiado los refrescos y los zumos por la amarga cafeína que Iratxe nos ha ayudado a endulzar con la merienda. Hemos hablado, reído, gritado, cotilleado, criticado y vuelto a reír con un sabor a chocolate en la boca nada empalagoso.

Un akelarre de lo más dulce para unas brujas de lo más amargas.

Team eighteen

HUTSIK

Denboraren presioa sentitzen du gainean. Urteak aurrera egiten duten bitartean, betiko lekuan jarraitzen duela iruditzen zaio, oinak beharrean sustraiak izango balitu bezala, leku berean finkatuta egotera derrigortzen duten sustraiak. Denbora, inoiz bere alde agertzen ez den elementua, eta gizartea, bera bezalako jendeari lekurik ematen ez dion gizarte hotza, zurruna, arimarik gabea.

Txikitatik izan du bakardadea lagun. Berari egokitu zitzaion arraro papera antzeztea, baina baita gustura onartu ere. Eskailerak zenbatzea zuen gustoko, urduritasuna arintzeko terapia bezala ere erabiltzen zuen, eta letrekin jolastea: norbaitek hitz luzeren bat ahoskatzean, segituan eragiten zien atzamarrei hitz horretan zenbat silaba, letra edo bokal berdin ezkutatzen ziren jakitzeko. Gaztelaniako irakasleak "murciélago" hitza ahoskatu eta bokal guztiak zituela ohartu zenean, bere gaztelaniazko hitz gustokoena izango zela erabaki zuen. Bere inguruan, ulertezinak ziren Helena txikiaren zaletasunak.

Itxuraz ere ez du hemengo kanona jarraitzen; kizkur laranjak buruan, ia begi beltzak estaltzen dizkioten kizkur laranja biziak, eta beste ezerrentzat lekurik uzten ez duten pekak azal zurbilean, txiki-txikiak eta bata bestearengandik oso elkartuak.

Agian, horregatik ez da zorigaiztoko sentitu betidanik, hasiera batean bakartze hori gogo onez onartu zuelako. Orain, ordea, zorigaiztokotzat du bere burua. Jada ez dio inongo xarmarik aurkitzen "murciélago" hitzari, eta eskailerak zenbatzea baino zerbait gehiago behar du bere urduritasun guztiak astintzeko.

Hogeita hamar urteak aspaldi pasatxo, munduko biztanle, bizileku finkorik ez baitu oraindik aurkitu, familiarik gabe, lagunik gabe, bikoterik gabe. Lanbide fijorik gabe. Hauek ez dira gizarteak egun ezartzen dituen arauak. Jadanik ezkonduta behar zuen eta bi seme-alabarekin gutxienez, etxe eder bateko hipoteka pagatzera kondenatua, kotxe txiki gorri baten jabe eta, txakurra atean zain duelarik, etxera sartu egunero familiarekin sutondoan batzeko. Indie edo alternatibo etiketa zintzilikatu izan dio bere buruari denbora luzez eta ohiturak ez errespetatzeaz arro sentitu izan da, baina bakardadearen pisua eramangaitza egiten hasi zitzaion hogeita hamar urteetako krisia heltzearekin batera. Erlojuaren orduak, minutoak, segundoak adierazten dituzten makiltxoak gorputzean polikika iltzatzen zaizkio, orratzak balira bezala sentitzen ditu eta min jasanezin honek beti bidaiatzen du berarekin, denboraren zauriak arintzen dituen sendagai bakarra denbora bera baita, edo agian zoria. Helena zoritxarreko arima bat besterik ez da, orduen zenbakiak gorrotatu eta liburu zein abestien letrak maite dituena.

Okerreko bidea hartu zuela pentsatzera iritsi da, oreka utopia bat dela eta ameslarientzat lekurik ez dagoela bere inguruan. Burua alde batera edo bestera okertzeak ez du garrantzirik, inoiz ez baitu bera eroso sentiaraziko duen tokirik ikusten, ezta zirrikitu miserable bat ere.

Bi taldetan banatzen du jendea Helenak: ameslariak eta ez ameslariak, zoriontasunerako bide luzea edo motza hautatzen dutenak.

Bera lehen taldekoa zela uste zuen, mundura kamikaze modura jausi egiten duten horietakoa, askatasun egarriz etxetik ihes egiten dutenetakoa bidearen luzerari erreparatu gabe. Goiz jantzi zituen hego erraldoiak eta hegan abiatu, baina bizitza uste baino joku arriskutsuagoa dela egiaztatu du denborarekin, erraz irabaz baitaiteke, baina are errazago galdu, mindu, hondoratu. Mota guztietako zauriak ditu gordeta bere arima txikian gure Helenak, bakardadeak eragindakoez gain, amodio kontuengatik asko sufritutakoa ere baita.

Maitasunak akabatu du Helena hein handi batean. Familia, lagunak eta bikotea maitatzean indarrak agortu zaizkio, eta baita alferrik agortu ere. Maitasuna zuregandik urre nahi duzun jendea zaintzean datza, jende hori errespetatzean eta, beti ez bada ere, noizean behin zure bizitzan zein paper garrantzitsua jokatzen duten gogoraraztea. Maitasuna maite duzun pertsonengandik ere maitasuna jasotzean datza, merezi dutenei maitatzea. Eta, nola jakin nork merezi duen gure maitasuna? Haragia sutan jartzea nahitaezkoa da, eta maitatua izan behar ez duen jendearen pasibitatearekin erretzea ere ezinbestekoa da. Gerora, erredura hori izango da gure maitasun eskaintzari neurria ipiniko diona berriro ez erretzeko. Malko gutxi batzuek, edo askok, erreduraren mina arinduko dute polikika; honen tamainaren araberakoa izango da malko kantitatea.

Zauri horiek garraiatzearen etsipenak bere lekua zalantzan jartzera eraman dute Helena, bere benetako tokia bigarren taldean ote dagoen pentsatzera. Azken batean, bi taldeak ez dira hain ezberdinak. Batzuk zoriontasun azkarra aurkitzea dute helburu, bidekoari erreparatu gabe; besteek, ordea, bideko plazerez eta ikaspenez gozatzeko denbora hartzen dute, helmugara heltzeko inongo presarik gabe. Baina, helburuak berdina izaten jarraitzen du eta Helenak bidez nahasi ote den galdetzen dio bere buruari, azken txanpa zeharo gogorra egiten ari baitzaio.

Bere sentimendu festa zoroei soluzioa emateko asmoz, soluzio eroak eta baita azkarrenak, drogei gogor emandakoa izan zen garai batean. Batzea lortzen zuen diru kopuru txikiak edozein zikinkeriatan xahutzen zituen bi egunetan, bihotzeko eta arimako minetik askatzeko; horrek, ostera, burukominak eta goragalea besterik ez dute ematen trukean, eta momentu batean bazkaltzea edo drogatzearen artean aukeratu behar izan zuen. Jatea hautatu zuen, baina oraindik ere ez dio ezetzik esaten zerbait musutruk eskeintzen dionari.

Horixe da gaur gaueko plana: leporaino dohainik sartzea bihotzeko zama arintzeko, buruko korapiloak askatzeko, denbora tarte txiki batez bada ere bere arimarekin bakeak egiteko beharra baitu.

Orain gutxi taberna txiki batean lanean hasi da eta bertara bidean doa, gaur rock kontzertua izango baita han.

Eta heldu da. Eta keak bere gorputz hezurtsua inguratu du. Eta alkoholdun edari merkeenaren basokada bat eskatu dio lankideari. Eta aurrerago komunera joateko gonbitea onartu du, hauts magikoen deiari ezin uko eginez. Eta leku hartu du rock abeslariaren aurrean. Eta...

Eta bizitzea ahaztu zaio; hain dago arduratuta bere arazo guztiekin, bere zorigaiztoko sentimendua garraiatzearekin, denbora gorrotatzearekin, bizitzea ahaztu zaiola. Ezin izan ditu abestea eta arnasa hartzea bateratu eta abestia amaitzerako ito egin da. Nahiago izan du abestiaren letra ahoskatzen jarraitu birikak oxigeno zikinez bete baino.